ΙΚΕΣΙΑ

GEORG TRAKL

ΙΚΕΣΙΑ

Ό,τι έχει μείνει από την παιδική μου τη χαρά

είναι η ικεσία, όταν η καμπάνα μάς φωνάζει όλους·

ή των εκκλησιών τα μισοφώτιστα ιερά·

η οι τρούλοι τους, γαλάζιοι σαν και τους ουράνιους θόλους·

των εκκλησιαστικών οργάνων οι εσπέριοι φθόγγοι·

οι σκοτεινοί των πλατειών οι αντίλαλοι, οι πνιχτοί·

της βρύσης οι σταλαγματιές: γαλήνιοι, ήπιοι βόγκοι

γλυκοί, ακατάληπτη ομιλία παιδική.

Και βλέπω να ονειρεύομαι με χέρια σταυρωμένα

και προσευχές, που ’χω ξεχάσει πια, να ψιθυρίζω,

και θλίψη πρώιμη το βλέμμα μου να βάφει γκρίζο.

Μέσ’ από σχήματα μαρμαίρει τότε μπερδεμένα

εικόνα γυναικός με πένθιμα άνθη να με πνίγει,

ν’ αδειάζει επάνω μου όλο αναθεματισμένα ρίγη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.