Η ΣΤΙΓΜΗ

 

JORGE LUIS BORGES

 

 

Η ΣΤΙΓΜΗ

 

Οι αιώνες τώρα πού είναι; Και πού το όνειρο να στείλω

απ’ τα σπαθιά που ο κάτω κόσμος όλο ονειρευόταν;

Και πού το τείχος το ισχυρό που απόρθητο υψωνόταν;

Και πού το δέντρο του Αδάμ, καθώς και το άλλο Ξύλο;

Μοναδικό είναι μόνο το παρόν. Η μνήμη μένει

να ιδρύει τον χρόνο. Η ακολουθία δια της απάτης θέτει

ρουτίνα στο ρολόι. Και όσο μάταια είναι τα έτη,

τόσο είναι εισέτι μάταιη και η ιστορία, η χαμένη.

Χωρίζει την αυγή απ’ το δείλι μι’ άβυσσος μεγάλη

όλο αγωνίες, έγνοιες, φώτα και ό,τι φορτωμένο

στην όψη αυτή που σε κοιτά σε κάτοπτρο φθαρμένο

της νύχτας, μα που δεν είναι η ίδια όψη, αλλά κάποια άλλη.

Το σήμερα, το φευγαλέο και τρυφερό, αιώνια άρχει·

σ’ άλλο Ουρανό μη ελπίζεις, Κόλαση άλλη δεν υπάρχει.

 

 

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.