JORGE LUIS BORGES
ΤΑ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ
Εγώ, ναι, αυτός που τώρα τραγουδά και εδώ βρισκόταν
ώς τώρα, θε να’ναι αύριο ο μυστήριος πεθαμένος
εγκάτοικος μιας σφαίρας έρημης, ο μεινεσμένος
σε κόσμο μαγικό, χωρίς καν πριν, κατόπιν και όταν.
Έτσι το γράφει των μυστών η τέχνη. Κι αν μου μοιάζει
ανάξιος να ’μαι για την Κόλαση ή και για τη Δόξα,
δεν λέω τίποτα. Της ιστορίας μας τα τόξα
μορφή έχουν τέτοια, που σαν του Πρωτέα το σχήμα αλλάζει.
Μα ποιών πλανών λαβύρινθος, ποιά λάμψη, ποιό λευκό της
τυφλό φως θα φωτίσει εμέ την τύχη μου, όταν φτάσω
στης περιπέτειας το τέρμα, όπου και θα εξεικάσω
θανάτου τί σημαίνει βίωμα – τί είναι η θνητότης;
Την κρυσταλλένια της επιθυμώ να πιω τη Λήθη,
κι αιώνιος νά ’μαι. Αλλά το πράγμα αυτό είναι απ’ τα ασυνήθη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου