MIDNIGHT

XAVIER VILLAURRUTIA

MIDNIGHT

Στο πάρκο

οι πευκοβελόνες

δεν έχουν τέλος·

και η κρήνη

χίλιες λέει ανοησίες

να κλαις, να κλαίς.

Η σελήνη

ποθεί να δει στο πηγάδι

τη μοιραία της χλομάδα,

μια λεύκα όμως

βαριεστημένα έχει εκεί γείρει

στοιχειά τα κλαδιά της.

Σε καλούν

οι αιώνιες του πάρκου

οι ευωδιές να τις μυρίσεις.

Για ποιο πράγμα γνωριζόμαστε,

αν ποτέ σου εσύ δεν μ’ αγάπησες;

Σπάζει,

στον πύργο, τη ρόκα

κάποιο στημόνι ερωτικό·

θροΐζει τότε το ξερό το φύλλο

και βελονιάζεται στη ρόκα

άλλο στημόνι, έρωτας άλλος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.