ΤΟΥ ΚΑΣΠΑΡ ΧΑΟΥΖΕΡ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

GEORG TRAKL

ΤΟΥ ΚΑΣΠΑΡ ΧΑΟΥΖΕΡ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στ’ αλήθεια αγαπούσε τον ήλιο, που ολοπόρφυρος τον λόφο κατέβαινε.

Τους δρόμους του δάσους, το μαυροπούλι που ελάλαγε

και τη χαρά του πράσινου.

Σοβαρός και είχε του δέντρου τη σκιά για σπίτι

και καθαρό το πρόσωπο.

Με λόγο του ο Θεός μια φλόγα έπεμψε γλυκιά μες στην καρδιά του:

ω άνθρωπε!

Ήρεμα βρήκε το βήμα του στην πόλη το βράδυ·

τον σκοτεινό του στόματός του θρήνο:

να γίνω θέλω ιππέας.

Τον πήραν καταπόδι θάμνοι, κτήνη,

σπίτια και κήποι δειλινοί λευκών ανθρώπων

και ο δολοφόνος του τον γύρευε.

Άνοιξη και καλοκαίρι και ωραίο το φθινόπωρο

του ανθρώπου τού δίκαιου, το ανάλαφρό του βήμα

δίπλα στις σκοτεινές τις κάμαρες όσων ονειρεύονται.

Τις νύχτες έμενε μόνος: αυτός και τ’ αστέρι του.

Είδε που ’πεφτε χιόνι πάνω στο γυμνό το σύγκλαδο

και στον μισοσκότεινο διάδρομο του φονιά τον ίσκιο.

Του αγέννητου ασημένια η κεφαλή τότε κατέπεσε.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.