XAVIER VILLAURRUTIA
ΜΟΝΑΞΙΑ
Μοναξιά, μοναξιά
πώς με κοιτάς μέσ’ απ’ τα μάτια
της γυναίκας τούτου του κάδρου!
Κάθε μέρα, κάθε μέρα,
τις ημέρες όλες ...
πώς με κοιτάς με τα βαθιά της μάτια.
Αν παραπονεθώ, τα μάτια της μοιάζει
πως θα θέλαν να μου πουν ότι δεν είμαι μόνος.
Και όταν προσμένω ό,τι ποτέ δεν έρχεται,
θα θέλαν να μου πουν: ορίστε, νά το.
Και όταν κλαίω — κλαίω μερικές φορές—
τα μάτια της υγραίνονται κι εκείνης
ή μήπως τα βλέπω έτσι εγώ με τα δικά μου;
πώς με κοιτάς μέσ’ απ’ τα μάτια
της γυναίκας τούτου του κάδρου!
Κάθε μέρα, κάθε μέρα,
τις ημέρες όλες ...
πώς με κοιτάς με τα βαθιά της μάτια.
Αν παραπονεθώ, τα μάτια της μοιάζει
πως θα θέλαν να μου πουν ότι δεν είμαι μόνος.
Και όταν προσμένω ό,τι ποτέ δεν έρχεται,
θα θέλαν να μου πουν: ορίστε, νά το.
Και όταν κλαίω — κλαίω μερικές φορές—
τα μάτια της υγραίνονται κι εκείνης
ή μήπως τα βλέπω έτσι εγώ με τα δικά μου;
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Σημαντικός Μεξικανός ποιητής μέλος της ομάδας Contemporaries, (Σύγχρονοι). Πολύ όμορφη και η μετάφραση!
ΑπάντησηΔιαγραφή