ΠΑΘΟΣ

GEORG TRAKL

ΠΑΘΟΣ

Όταν αργυρόδετος ο Ορφέας κρούει τη λύρα

κάτι νεκρό θρηνώντας στον κήπο της εσπέρας

ποιος είσ’ εσύ ο ακίνητος που ηρεμείς

κάτω απ’ το ύψος μένοντας των δέντρων;

Τον θρήνο θροΐζουν του φθινοπώρου τα καλάμια,

η γαλάζια λίμνη,

τα λοίσθια πνέοντας κάτω από δέντρα χλωρά

και της αδελφής τον ίσκιο ακολουθώντας·

αγρίου γένους

αγάπη σκοτεινή,

που του κυλάει κελαρύζοντας και φεύγει

επάνω σε χρυσούς τροχούς η μέρα.

Κάτω από έλατα ζοφώδη

δυό λύκοι τα αίματά τους έσμιξαν

με αγκάλιασμα πέτρινο· χρυσό

το σύννεφο εχάθηκε πάνω απ’ το γεφύρι.

Των παιδικών χρόνων σιωπή και καρτερία.

Και πάλι το αβρότατο λείψανο βρίσκεται

στου Τρίτωνα τη λίμνη να κοιμάται

μες στην υακίνθινή της κόμη.

Κομμάτια η ψυχρή του κεφαλή επί τέλους να γίνει!

Γιατί πάντα ένα γαλάζιο θα εμφανιστεί αγρίμι

να φερμάρει από της αμφιλύκης δέντρα κάτω

σε τούτα τ’ άφεγγα τα μονοπάτια,

ξάγρυπνο και από νυχτερινή αρμονία κινημένο,

από γλυκιά παραφροσύνη·

εκτός κι αν αντηχούσε

γεμάτο από έκσταση ερεβώδη

των χορδών η κρούση

στα κρύα της μεταμεληθείσης πόδια

στη λίθινη την πόλη μέσα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.