ΗΜΕΡΕΣ ΗΡΕΜΕΣ

GEORG TRAKL

ΗΜΕΡΕΣ ΗΡΕΜΕΣ

Μα πόσο φασματώδεις είναι τούτες οι ύστερες οι μέρες! –

πώς μοιάζουνε με βλέμματα ασθενών ανθρώπων, που ’ν’ σταλμένα

στο φως! Και τη βουβή κραυγή στα μάτια μέσα με φοβέρες

τη σκιάζει η νύχτα εκείνη, που είναι στο σκοτάδι της στραμμένα.

Χαμογελούν· γιορτές θυμούνται με χαρές και μ’ ευθυμία,

όπως ριγούμε με τραγούδια που ’χουμε μισοξεχάσει

και λέξεις ψάχνουμε να πούνε μια θλιβή χειρονομία

που δυσανάλογη θα πέσει τη σιωπή για να σκεπάσει.

Παρόμοια παίζει γύρω από άρρωστα άνθη και ο ήλιος, όταν πιάνει

με μια ψυχρότατη ηδονή βαθιά θανάτου να τα κάνει

να τρέμουν και ν’ αναρριγούν στον ξάστερο, λεπτόν αγέρα.

Τα κόκκινα τα δάση λένε δειλινά που η νύχτα  ανάπτει

και ως του θανάτου νύχτα το σφυρί ηχεί του δρυοκολάπτη

σάμπως ν’ αντιλαλούνε βάραθρα υπόκωφα από πέρα.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.