ΤΡΟΜΟΣ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ

GEORG TRAKL

ΤΡΟΜΟΣ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Ο εαυτός μου σε δωμάτια αφρόντιστα –είδα– πηγαινοερχόταν.

– Τ’ αστέρια χόρευαν μες στο γαλάζιο φόντο τους χαμένα,

απ’ τα χωράφια αλύχταγαν σκυλιά παντού ξαμολυμένα

και στις βουνοκορφές από τη λύσσα του ο άνεμος χτυπιόταν.

Και ξαφνικά: γαλήνη! Ο πυρετός ολάχνιστος διατάζει

και από το στόμα μου φυτρώνουν άνθη δηλητηριώδη·

απ’ των κλαδιών το πλέξιμο –σα νά ’ν’ πληγή, σα νά ’ναι ρόδι–

χλομή στραφταλιστή δροσιά σαν αίμα στάζει, στάζει, στάζει.

Απ’ του καθρέφτη το κενό το απατηλό, που μού ’χει τύχει,

προβαίνει, ιδού, σιγά-σιγά σαν νά ’ναι (μα δεν είναι) τύχη,

του Κάιν η όψη: ο τρόμος μ’ έχει του ερέβους επιμόνως.

Απόσιγα η βελούδινη κουρτίνα πέρα-δώθε πάει

με θρόους πνιχτούς, κι απ’ το παράθυρο η σελήνη με κοιτάει

στην άδεια κάμαρα, όπου με τον δολοφόνο μου είμαι μόνος.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.