XAVIER VILLAURRUTIA
ΔΡΟΜΟΙ
Να περπατάω κάτω από τη γαλάζια σχισμή,
την τόσο ψηλή!
Να περπατάω δίχως οι καθρέφτες
να με βάζουν απέναντι,
νά ’μαι τόσο όμοιος μ’ εμένα!
Σιωπηλός να τραβάω, κι ας μακραίνει η σιωπή
τον κακοτράχαλο δρόμο.
Να περπατάω, και η ηχώ
να μη χαράζει της φωνής μου τον απόκρυφο δίσκο.
Το μεσημέρι, το μεσημέρι
πάντα, για να μην προηγούμαι του εαυτού μου,
και για να μην με ακολουθεί
να μην ακολουθεί τις διαταγές μου.
Βιαστικά, αφήνοντας πίσω την αιώνια
την τόσο ψηλή!
Να περπατάω δίχως οι καθρέφτες
να με βάζουν απέναντι,
νά ’μαι τόσο όμοιος μ’ εμένα!
Σιωπηλός να τραβάω, κι ας μακραίνει η σιωπή
τον κακοτράχαλο δρόμο.
Να περπατάω, και η ηχώ
να μη χαράζει της φωνής μου τον απόκρυφο δίσκο.
Το μεσημέρι, το μεσημέρι
πάντα, για να μην προηγούμαι του εαυτού μου,
και για να μην με ακολουθεί
να μην ακολουθεί τις διαταγές μου.
Βιαστικά, αφήνοντας πίσω την αιώνια
συνοδεία, μέχρι να μείνω μόνος μου,
μόνος, χωρίς μοναξιά.
μόνος, χωρίς μοναξιά.
Μετάφραση:
Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου