ΕΠΤΑΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

GEORG TRAKL

ΕΠΤΑΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Γαλαζωπή σουρουπώνει η άνοιξη· κάτω από δέντρα που όλο ρουφάνε

κάτι σκοτεινό τα βράδια οδοιπορεί μετά το βασίλεμα,

τον απαλό τού κότσυφα αγροικώντας θρήνο.

Σιωπηλή προβάλλει η νύχτα, αγρίμι αιμόφυρτο,

και σιγανά κατηφορίζει από το λόφο.

Κλαδί ανθισμένο μηλιάς μες στον υγρό σειέται αέρα,

και λύνεται ασημένιο ό,τι ήταν πιο μπροστά μπλεγμένο,

για να πεθάνει έτσι όπως χύνεται μέσ’ απ’ της νύχτας μάτια·

πεφτάστερα· των παιδικών χρόνων τραγούδι γλυκύτατο.

Ορατότερος ο κοιμώμενος κατέβαινε στο μαύρο δάσος

και μια πηγή γαλάζια στο βάθος κελάρυζε –

εκείνος τότε τα χλομά του βλέφαρα εσήκωσε αργά

πάνω απ’ τη χιονάτη του όψη·

και η σελήνη κόκκινο κυνήγαγε ζώο

να βγει απ’ το άντρο του·

και πέθανε με στεναγμούς των γυναικών ο θρήνος ο άραχλος.

Αστράφτοντας περισσότερο σήκωσε τα χέρια του στ’ αστέρι του

ο άσπρος ξένος·

και αμίλητο φεύγει απ’ το ερειπωμένο σπίτι κάτι νεκρό.

Ω η σαπισμένη του ανθρώπου μορφή: αρμοσμένη με μέταλλα ψυχρά,

νύχτα και τρόμος δασών βουλιαγμένων

και της έντρομης των ζώων αγριότητας·

της ψυχής νηνεμία.

Με μαυρωπή βαρκούλα κατέβαινε εκείνος ιριδίζοντα ρεύματα,

γεμάτα αστέρια καταπόρφυρα, κι έπεσαν έπειτα

ειρηνικά επάνω του τα πρασινισμένα κλαριά,

αφιόνι από σύννεφο γεμάτο ασήμια.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.