RENÉ CHAR
ΒΑΘΟΥΛΩΜΑ
Πόσο αγνός ήταν, αδελφέ μου, ο υποψήφιος
φενακιστής της χρεοκοπίας σου – ακούω
τους λυγμούς σου, τους όρκους σου. – Ω ζωή που έχεις πια μεταγραφεί απ’ το πλατύτατο
μητρικό άλας! Ο άνθρωπος με δόντια κουναβίσια επότιζε το απόγειό του στη γη των
σπηλαίων, ο άνθρωπος με τη χροιά τού κατασκόπου έπρηζε παντού το εράσμιο κάλλος.
Αίμα αρχαίο θολωτό είχαμε, κυβερνήτα μου, κατοπτεύσει ίσαμε την τρομοκρατία και
μέχρι της ναυτίας το σεληνιακό ξεπάγωμα. Ήμασταν ζαλισμένοι από άγρια υπομονή·
μια λάμπα άγνωστη σε μας, απρόσιτη από εμάς, στου κόσμου την αιχμή, και θάρρος
και σιωπή εξύπνησε.
Τώρα προς τα σύνορά σου περπατώ, ζωή ταπεινωμένη, με των βεβαιοτήτων το βήμα, κι έχοντας ήδη προειδοποιηθεί πως η αλήθεια δεν προηγείται υποχρεωτικά της δράσεως. Τρελή αδελφή της φράσης μου, ερωμένη μου εσύ εσφραγισμένη, σε σώζω από ένα μέγαρο ερειπίων μέσα.
Η βουβωνική σπάθη πέφτει από τα χέρια του Τέρατος στο πέρας της εξόδου του χρόνου προκειμένου ακριβώς να εκφραστεί.
Τώρα προς τα σύνορά σου περπατώ, ζωή ταπεινωμένη, με των βεβαιοτήτων το βήμα, κι έχοντας ήδη προειδοποιηθεί πως η αλήθεια δεν προηγείται υποχρεωτικά της δράσεως. Τρελή αδελφή της φράσης μου, ερωμένη μου εσύ εσφραγισμένη, σε σώζω από ένα μέγαρο ερειπίων μέσα.
Η βουβωνική σπάθη πέφτει από τα χέρια του Τέρατος στο πέρας της εξόδου του χρόνου προκειμένου ακριβώς να εκφραστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου