JORGE LUIS BORGES
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ,
1-9
Αν σέρνω το
χέρι μου αργά στο μέτωπό μου,
αν θωπεύω των βιβλίων τις ράχες,
αν αναγνωρίζω τις Χίλιες και Μία Νύχτες,
αν γυρνάω επίμονα το κλειδί στην κλειδαριά,
αν χρονοτριβώ μπρος στο κατώφλι το αβέβαιο,
αν με συγκλονίζει η απίστευτη οδύνη,
αν θυμάμαι τη Μηχανή του Χρόνου,
αν θυμάμαι την ταπισερί με τον μονόκερο,
αν αλλάζω στάση ενώ κοιμάμαι,
αν τρέπεται η μνήμη μου σε στίχο, κι εγώ
αν θωπεύω των βιβλίων τις ράχες,
αν αναγνωρίζω τις Χίλιες και Μία Νύχτες,
αν γυρνάω επίμονα το κλειδί στην κλειδαριά,
αν χρονοτριβώ μπρος στο κατώφλι το αβέβαιο,
αν με συγκλονίζει η απίστευτη οδύνη,
αν θυμάμαι τη Μηχανή του Χρόνου,
αν θυμάμαι την ταπισερί με τον μονόκερο,
αν αλλάζω στάση ενώ κοιμάμαι,
αν τρέπεται η μνήμη μου σε στίχο, κι εγώ
τον επαναλαμβάνω
ως τέλειο ποίημα αμέτρητες
φορές και με τον τρόπο που μου έχει υποδειχθεί –
δεν μπορώ να εκτελέσω νέα πράξη,
τον ίδιο πλέκω και ξαναπλέκω μύθο,
έναν ξαναειπωμένο επαναλαμβάνω ενδεκασύλλαβο,
και λέω ό,τι μου είπαν να λέω οι άλλοι,
κι αισθάνομαι τα ίδια πράγματα την ίδια
ώρα της ημέρας ή της συγκεχυμένης νύχτας.
Κάθε νύχτα πάντοτε ο ίδιος εφιάλτης,
κάθε νύχτα εδώ το άτρεπτο του λαβυρίνθου.
Είμαι η κόπωση κάποιου ακίνητου καθρέφτη
ή η σκόνη ενός μουσείου.
Μόνο ένα δυσάρεστο πράγμα προσμένω,
μια δωρεά, ίχνη χρυσού εντός του ζόφου,
την παρθένα εκείνη, που τη λένε θανή. (Τα ισπανικά
επιτρέπουν άνετα τη μεταφορά ετούτη.)
φορές και με τον τρόπο που μου έχει υποδειχθεί –
δεν μπορώ να εκτελέσω νέα πράξη,
τον ίδιο πλέκω και ξαναπλέκω μύθο,
έναν ξαναειπωμένο επαναλαμβάνω ενδεκασύλλαβο,
και λέω ό,τι μου είπαν να λέω οι άλλοι,
κι αισθάνομαι τα ίδια πράγματα την ίδια
ώρα της ημέρας ή της συγκεχυμένης νύχτας.
Κάθε νύχτα πάντοτε ο ίδιος εφιάλτης,
κάθε νύχτα εδώ το άτρεπτο του λαβυρίνθου.
Είμαι η κόπωση κάποιου ακίνητου καθρέφτη
ή η σκόνη ενός μουσείου.
Μόνο ένα δυσάρεστο πράγμα προσμένω,
μια δωρεά, ίχνη χρυσού εντός του ζόφου,
την παρθένα εκείνη, που τη λένε θανή. (Τα ισπανικά
επιτρέπουν άνετα τη μεταφορά ετούτη.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου