ΜΙΛΑΕΙ Ο ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΜΙΛΑΕΙ Ο ΦΙΛΟΚΤΗΤΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΣ

(Σοφοκλής, «Φιλοκτήτης», σττ. 934-969)

Ὦ πῦρ, ὦ τέχνημα ἔχθιστον, που μ’ έχεις κάψει

με της φριχτής σου τέχνης τη γριφώδη γλώσσα.

Μακάρι νά ’σουν πυροτέχνημα με τα όσα

παράγει μαγικά στου θαυμασμού την άψη…

Πλην όμως είσαι ό,τι έχει ο Προμηθέας ανάψει

στον νου των ανθρωπείων όντων με τα τόσα

τους τόξα, που τανύζονται μες στον καιρό σα

στροφές, σαν σπείρες, σαν ευθείες που έχει γράψει

επί κυλίνδρου η μοίρα. Φάντασμα του εαυτού μου

κατάντησα, σκϊά καπνού – καπνού δικού μου

που από σχῆμα πέτρας δίπυλον τού αέρα

το μπλε λερώνει. Δίχως τόξο εγώ – δεν είμαι,

φευ, τίποτα. Γι’ αυτά που μ’ έτρεφαν, θα κείμαι

νεκρή τροφή στη μαύρη ετούτη φαλκονέρα.

Αντίθετα απ’ το τί σημαίνει τ’ όνομά μου

ακτήμων είμαι δίχως τόξο στη σπηλιά μου.