RENÉ CHAR
ΤΡΑΓΟΥΔΙ
ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΔΟΥ ΣΕ ΓΙΑΛΟΥΣ
Η μέρα έλεγε: «Ό,τι πονάει με ακολουθεί,
κολλάει επάνω μου, θέλει νά ’ναι ευτυχισμένο. Της κωμωδίας
μου μάρτυρες, το πόδι μου κρατήστε χαρούμενο. Νιώθω φοβάμαι
μεσημέρι και το πρέπον βέλος του. Δεν υπάρχει χάρη να κυριαρχήσεις
στα μάτια του. Αν η εξαφάνιση μου σημαίνει την απαλλαγή
σας, τα κρύα του θέρους νερά δεν θα με παραλάβουν παρά μόνο καλύτερα.»
Η νύχτα έλεγε: «Όσοι με προσβάλλουν πεθαίνουνε νέοι. Πώς να μην τους αγαπάω; Λιβάδι των στιγμών μου όλων, και δεν μπορούν να με πατήσουν. Το ταξίδι τους είναι ταξίδι μου και παραμένω σκότος.»
Ανάμεσά τους ήταν κάποιο κακό που τις εξήλωνε. Ο άνεμος πήγαινε από τη μια στην άλλη· ο άνεμος ή τίποτα, οι λουρίδες των τραχιών υφασμάτων και η χιονοστιβάδα των ωραίων βουνών, ή τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου