Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

JORGE LUIS BORGES

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

Ποτέ –το ξέρω– ο Δίας δεν θα μπόραγε να λύσει

τα λίθινα τα δίχτυα που με ζώνουν. Και στη λήθη

πετώ όποιον πριν υπήρξα. Ακολουθώ όποιαν μου εστήθη

από τη μοίρα μου πορεία. Αλλ’ έχω πια μισήσει

τους τοίχους της μονοτονίας της. Στοές σ’ ευθεία

γραμμή καμπύλες γίνονται στα μυστικά και ωραία

των αιώνων βάθη. Γύρω μου τα κυκλικά στηθαία

χαρακωθήκαν απ’ του χρόνου την τοκογλυφία.

Στη σκόνη την ωχρή έχω ξεδιαλύνει ό,τι ορίζει

τις όψεις που φοβάμαι. Και ο αγέρας πάντοτε μου φέρνει

στις κούφιες, βαθουλές εσπέρες μούγκρισμα που δέρνει

ψυχή και αφτιά, ή μια ηχώ που απαραμύθητη μουγκρίζει.

Το ξέρω πως υπάρχει και ο Άλλος μέσα στο σκοτάδι,

που λαχταράει το αίμα μου, ποθεί τον θάνατό μου,

καταπονεί τη μοναξιά μου και το ριζικό μου,

συνέχεια ως πλέκει και ξεπλέκει αυτόν εδώ τον Άδη.

Ο ένας ψάχνουμε να βρει τον άλλο. Ας ήταν είθε,

απόψε τέλος της αναμονής του Αποκείθε!

Μετάφραση; Γιώργος Κεντρωτής.