ΛΟΞΟΔΡΟΜΗΣΗ

ΑΛΕΞΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΛΟΞΟΔΡΟΜΗΣΗ

Ιουδήθ Σαλώμη Δαλιδά

–οι ωραίες σαν το Θάνατο μοιραίες–

μια Νύχτα (μήνα με φεγγάρια μπλε)

λοξοδρομήσατε

(σε κάποιους άγνωστους, νομίζω, χωροχρόνους·)

δεν αξιωθήκατε τους στόχους σας ν’ αγγίξετε ποτέ!

Να ο Ολοφέρνης· λυσσαλέος

τείχη της διψασμένης Βαιτυλούα εκπορθεί

περνούν από λεπίδα οι άξεστοι στρατιώτες το λαό

κι αυτός το μυρωμένο σώμα σου Ιουδήθ

γκρεμίζει καταγής, σπαθιές του δυο σού παίρνουν το κεφάλι.

Να κι ο Σαμψών· αδέκαστος αδάμαστος κριτής

(ποτέ του δεν εκραύγασε στους Ουρανούς

«αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»)

κυματιστούς σου βόστρυχους (φτάνουν στη γη) σού κόβει Δαλιδά

σε λιθοβολισμό (στα θέλγητρά σου αδιάφορος) σε παραδίδει.

Ο Ιωάννης! (τρομερή η φωνή το βλέμμα πύρινο)

ως τα βαθιά του γηρατειά γυρνάει στην Έρημο· – κι εσύ Σαλώμη

(φρενιασμένη,) πέπλα σου εφτά αφαιρείς φορές μυριάδες

μέσ’ στους καθρέπτες βλέποντας τον εαυτό σου ολόγυμνο

να σε κοιτά... κι αίματος πίδακες να ζώνουν το λαιμό σου.