ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΩΣ

 

ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΩΣ

 

1 (ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ)

Στην Κρήτη ο Ζευς τρεφόταν και μεγάλωνε, κι απ’ τους θεούς κανένας

δεν ήξερε πού ζούσε, πώς τα μέλη του γερά και στιβαρά στεριόνονταν.

Μες στο άντρο του αμβροσία περιστέρια τού ’φερναν

απ’ τις ροές του Ωκεανού, και νέκταρ ενός μεγάλου αετού το ράμφος

να φάει και να πιεί: τον τάιζαν, τον πότιζαν μαζί

από του βράχου μέσα μια σχισμή, να θρέψει ο νους του.

Όταν ο Ζευς, που έβλεπε μακριά, ενίκησε τον Κρόνο, τον πατέρα του,

αθάνατος στους ουρανούς εγίνηκε, τους έκανε βασίλειο δικό του,

και στις σεμνές περιστερές τιμές επιδαψίλευσε, ορίζοντας

αυτές ν’ αγγέλλουν πότε ξεκινούν το θέρος και ο χειμώνας.

  (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί 11.80)

 

2

Στης Αφροδίτης τη χρυσή παστάδα είσαι αποκάτω,

βότρυ μου εσύ, και του Διονύσου τους χυμούς ζυμώνεις μέσα σου.

Η μάνα σου η κληματαριά, δεν σ’ αγκαλιάζει τώρα πια με χέρι τρυφερό·

στην κεφαλή σου δεν θ’ απλώσει πάλι τα νεκτάρινά της φύλλα.

   (Παλατινή Ανθολογία, VI 119)

 

3

Ανιγριάδες Νύμφες, θυγατέρες ποταμών εσείς, ω αμβρόσιο γένος,

που τους βυθούς με πόδια ρόδινα πατάτε,

γεια και χαρά σας, και τον Κλεώνυμο, παρακαλώ σας, να μου τον έχετε καλά,

που μες στα πεύκα εσκάλισε, ω θεές, αυτά τα ωραία ξόανά σας.

   (Παλατινή Ανθολογία, VI 189)

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.