MAX JACOB
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΗΘΗ
Όταν μια παλιοπαρέα –για να μην πούμε συμμορία– κυρίων συναντιέται με μιαν άλλη παρέα, σπανιότατα δεν θ’ ανακατευτούν χαιρετούρες και μειδιάματα. Όταν μια παρέα κυρίων συναντιέται μ’ έναν κύριο, ακόμα και αν προηγηθεί χαιρετισμός με βαθιά υπόκλιση, οι χαιρετούρες βαίνουν συνεχώς μειούμενες και, καμιά φορά, ο τελευταίος της παρέας ούτε καν χαιρετάει. Φαίνεται πως έγραψα ότι του λόγου σου είχες δαγκώσει κάποια γυναίκα στην άλω του στήθους της και ότι βγήκε αίμα. Εάν πιστεύεις ότι το έχω όντως κάνει, τότε προς τί οι χαιρετούρες; και αν εγώ επίστευα ότι είχες κάνει εσύ τέτοιο πράγμα, πες μου, θα σε χαιρετούσα; Συναντηθήκαμε στο σπίτι κάποιας χοντρής κυρίας με γυαλιά που έχει μια πλεχτή πελερίνα, μου έσφιξες το χέρι, αλλά έπειτα βρεθήκαμε στο δωμάτιο που βρίσκεται η τρύπια καρέκλα – ναι, το καθίκι – της κυρίας, κι έπιασες τότε και μού ’φερες κατακέφαλα τα καρεκλομαξίλαρα. Τα εν λόγω μαξιλάρια ήταν εκατό τοις εκατό του 18ου αιώνα. Λένε πως σου έριξα κι εγώ μαξιλαριές – αντί να προτιμήσω να παραμείνω αθώος. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια. Όταν σε συναντήσει η παρέα μου, εάν τύχει νά ’μαι ο τελευταίος, εκείνος που δεν χαιρετάει, μην πιστέψεις ότι η παράλειψη θα οφείλεται στην ιστορία με τα μαξιλάρια· αν όμως η παρέα σου συναντήσει τη δική μου και γίνει η ανταλλαγή μειδιαμάτων που λέγαμε, και πάλι μην πιστέψεις πως θα οφείλεται σ’ εμένα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου