MAX JACOB
ΠΟΙΗΜΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ
Ω του ποταμού λιμάνι και των σύσκιων χόρτων. Από τον λίθινο μώλο επέρασε η βαρκούλα φορτωμένη τους φίλους μου, κι ένας μόνο μού έτεινε αφοσιώσεως χείρα. Έχω φίλους που θα μπορούσαν –όντας μυρμηκιές– να σκεπάσουν όλο τούτο ’δώ το όρος, να καλύψουν ωκεανό ολόκληρο με κωπηλάτες, με τριήρεις. Ω του ποταμού λιμάνι και των σύσκιων χόρτων! μες στη βαρκούλα ήταν μόλις δέκα, και είχανε κρυφτεί κάτω απ’ το πανί που προστατεύει τους πλέον ντελικάτους, τους πιο λεπτοφυείς, και τους προστάτευε εναντίον μου. Ένας μόνο μού έτεινε αφοσιώσεως χείρα και μάλιστα δεν ήταν αυτός που συμπαθούσα, αλλά εκείνος που με άκρα μου ευχαρίστηση εγώ απολησμονάω.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου