ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΠΑ

 

RAFAEL ALBERTI

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΠΑ

 

1

Μακριά, μακριά.

Εκεί όπου ξεχνούν τα ράντσα κονισαλέα χειρόκτια

και οι κονσόλες ονειρεύονται βλέφαρα και ονόματα

   που έχουν πλέον φύγει.

Κάποιο σομπρέρο βαριέται

και κάτι λάσα δίχως μπούκλες είναι κατάκοπα.

Και αν πλήττουν οι βιολέτες

είναι γιατί νοσταλγούν μουαρέ και βεντάγιες.

 

Μακριά, πολύ μακριά.

Στους ουρανούς τους ξάστερους όπου οι κουνουπιέρες

   με τις υδρορρόες τους

ανοίγουν τους υγρούς τους χάρτες να πάνε τα κρεβάτια ταξίδι.

Εκεί όπου των προκυμαιών οι σούστες βουλιάζουνε χωρίς

   ελπίδα σωτηρίας

και όψεις αόρατες τού καθρέφτες λεκιάζουν.

 

Στη χώρα με τους ιστούς της αράχνης.

 

2

Κι άλλο μακριά, πολύ πιο μακριά.

Στο φεγγάρι το ξεραμένο ανάμεσα στο φύλλο μιας λεύκας

   και στο πάθος κάποιου βιβλίου.

Ξέρω υπάρχουν νυχτερινοί παγετοί που κρύβουν πολυέλαιους
και ο θάνατος τρέμει στων κεριών μέσα το ευκίνητο όνειρο.

Μαυροφορεμένη κούκλα βιτρίνας τα λοίσθια πνέει πάνω

   από κάποιον νάρδο.

Της λησμονιάς μια φωνή ταράσσει των κλειδοκυμβάλων

   τα νερά που κοιμούνται.

 

Πάντοτε, πάντοτε και πιο μακριά.

Εκεί όπου τα σανίδια φυλάνε αντίλαλους και ίσκιους

   βημάτων,

εκεί όπου οι σκόροι ξυπνάνε των λαιμοδετών τη σιωπή,

εκεί όπου ένας αιώνας ολόκληρος μια εγκαταλελειμμένη

   είναι άρπα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.