Η ΨΥΧΗ Η ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ

 

RAFAEL ALBERTI

 

Η ΨΥΧΗ Η ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΗ

 

Τούτ’ η βασανισμένη ψυχή, μόνη της,

τούτ’ η βασανισμένη ψυχή, πάντοτε κυνηγημένη

από κάποιο μεγαλείο πεθαμένο.

Από κάποιον πεθαμένο.

 

Σύρτες, κλειδιά, πόρτες,

τινάζονται άκαιρα

και παγωμένες κουρτίνες στη νύχτα μέσα απλώνονται,

σιδερώνονται,

αρπάζουν φωτιά,

μακραίνουνε.

 

Σε γνωρίζω,

σε θυμάμαι,

σπαρματσέτο άπραγο, αλώνι χλομό φεγγαρίσιο, νεκρό φωτοστέφανο,

σε γνωρίζω και ας χιμάς λειωμένο στον άνεμο.

 

Βλέφαρα ξαγρυπνισμένα

έρχονται στη γη.

Σεισμικά μαστιγώματα ανατρέπουν όνειρα,

σεισμοί κατεδαφίζουνε τ’ άστρα.

Καταστροφές στον ουρανό ρίχνουν στον κόσμο χαλάσματα,

φτερούγες τσακισμένες, λαούτα, χορδές από άρπες,

αγγέλων λείψανα.

 

Στον ουρανό για κανέναν δεν υπάρχει είσοδος.

 

Βασανισμένη, πάντοτε βασανισμένη,

ψυχή κυνηγημένη.

Κόντρα στο φως, πάντοτε,

κανείς ποτέ να μην την φτάνει, μόνη της,

ψυχή μόνη της.

 

Πουλιά εναντίον πλοίων,

άνθρωποι εναντίον ρόδων,

οι μάχες οι χαμένες μες στα στάρια,

του αίματος η έκρηξη στα κύματα μέσα.

Και η φωτιά.

Η φωτιά η πεθαμένη,

το δίχως ζωή μεγαλείο,

πάντοτε στη σκιά άγρυπνη νά ’ναι.

 

Ψυχή βασανισμένη:

το δίχως ζωή μεγαλείο,

η ήττα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.