ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΣ
ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ
Άγγελος, πεφτάγγελος
Τον είχαν κλείσει από μικρό, φύλαγε τα φεγγάρια
Τον έστειλαν στον χάροντα, να μάθει, να μερέψει
Τη στάχτη δεν την μπόραε, το χώμα το πετούσε
“Τι να φυλάω έναν νιο, που αύριο πεθαίνει
Τι να φυλάω μίαν νια, ο χάροντας την παίρνει.
Kάλλιο φεγγάρια να φυλώ που όλο νέα βγαίνουν” .
“Σαν δεν φυλάξεις άνθρωπο απ’ τα στενά δεν βγαίνεις,
σαν δεν κονέψεις σ’ άνθρωπο σε τρώει η μαύρη μοίρα”
του έκρενε ο χάροντας· κλείδωνε τα φτερά του
Εξεκαμώθη’ ο άγγελος κι έψαξε ανθρωπάκι.
Βρήκε μια φεγγαροκάμωτη, φεγγαροκαμωμένη
Την έκαμε— λέγουν, ο Θιος— νά ’χει το δέρμα του χιονιού, νά’ναι γαλανομάτα
Μακριά να τά ’χει τα μαλλιά, τη μέρα να κοιμάται
Να μην την βλέπει ο ήλιοντας, να θέ’ να την μαυρίσει
Με το φεγγάρι να γυρνά, με ήλιο να γρεκιάζει
Φεγγάρι να της σμίγει της, με αυτό παιδιά να κάμει
που να αγαπάν τη χειμωνιά,
το κρύο, τ’ αστροπελέκι
να τα ζεσταίνει η δροσιά, στον ήλιο να παγώνουν
Το έταξε στον χάροντα, κι αυτός εχαμογέλα
Του ξεκλειδώνουν τα φτερά, να πάει να την φυλάξει…
Εθύμωσε ο ήλιοντας κι έκαμε μαύρο κάμα
Δεν έκαμε τη γύρα του, μόν’ γύρναγε σιμά της
Τό ’κρυψε το φεγγάρι της, κοντά τής ομιλούσε
“Αν σε μαυρίσω λυγερή μιλιούνια θα σωθούνε
Αν σ’ ακουμπήσω λυγερή σπαρτά ξανά θα βγούνε
Θα πέσουνε ξανά νερά άνθρωποι θα λουστούνε
Θα λούσουν το κορμάκι τους, θα σιάξουν τη λαλιά τους
Θα βγούνε λόγια καθαρά, θα βγει και νιο φεγγάρι
Θα βγει και η μανούλα σου, θα βγει κι ο αδερφός σου
να σμίξει με τους φίλους του που ’ναι πεισματωμένοι,
σταφύλια να πατήσουνε γλυκό κρασί να πιούνε”.
Κι ετοιμάστη’ η λυγερή με το λευκό μαστάρι
Κι εκρούοταν ο άγγελος και το λειψό φεγγάρι
Εβγήκε έξω η του χιονιού, τα γαλανά της μάτια
Εμαύρισεν την ο τρανός, την κάμνει μαύρη στάχτη
Εκράτησε τα μάτια της, φυσάει στο γαλανό τους
Τά ’καμε άσπρη θάλασσα και γαλανή στο χρώμα
Τά ’φτιαξε κούπα δροσερή εκεί για να βουτάει
Τη στράτα παίρνει ο άγγελος απά’ στα όμματά τζη
Να την φυλάει το βραδί σα σμίγ’ με το φεγγάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου