ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

 

RAFAEL ALBERTI

 

ΟΙ ΑΣΧΗΜΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

 

      Στον Βενχαμίν Παλένθια

 

Εσείς ήσασταν,

εσείς που κοιμόσαστε στις άτυχες αναθυμιάσεις

   των βαλτότοπων

για να σας τονώσει η πιο άχαρη αυγή σε κόπρου

   δόξα μέσα,

εσεις ήσασταν αυτού του ταξιδιού η αιτία.

 

Ούτε πουλί δεν μπορεί να πιεί από ψυχή

όταν ουρανός –χωρίς να τό ’χει θελήσει– με ουρανό

   συναντιέται

και κάποια πέτρα τυχαία συκοφαντεί κάποιο αστέρι.

 

Δείτε.

 

Δαγκωμένη απ’ το νιτρικό οξύ η σελήνη πέφτει

στους νερόλακκους όπου των σκορπιών η αμμωνία

   την απληστία πνίγει.

Βήμα αν τολμήσετε να κάνετε,

οι μέλλοντες αιώνες θα μάθουν ότι των νερών

   η καλοσύνη είναι προφανής

όσο περισσότερους βούρκους και περισσότερες

   λάσπες κρύβουν τα τοπία.

Η βροχή με καταδιώκει τεντώνοντας κορδέλες.

Ασφαλέστερο θά ’ναι ν’ αλλάξει άνθρωπος και

   να γίνει στουπί.

 

Τούτο εδώ κοιτάξτε:

Ψευδής μαρτυρία υπήρξε να λες πως τριχιά στον

    λαιμό δεν είναι πράγμα ευχάριστο

και ότι των χελιδονιών τα κόπρανα τον μήνα

   Μάιο μεγαλύνουν.

Εγώ σας λέγω όμως:

Το ρόδο είναι πιο ρόδο όταν το κατοικούνε κάμπιες

παρά όταν είναι πάνω στο μαραμένο χιόνι τούτης

   της δεκαπεντάχρονης σελήνης.

 

Κοιτάξτε και τούτο εδώ επίσης, προτού ενταφιάσουμε

   το ταξίδι:

όταν τα νύχια κάποιου ίσκιου μαγκώνονται στους

    μεντεσέδες της πόρτας

ή το παγωμένο πόδι κάποιου άγγελου υποφέρει από

   τη μόνιμη αϋπνία μιας πέτρας,

η ψυχή μου τελειοποιείται εμένα, και ας μην το ξέρει.

 

Όπου νά ’ναι επί τέλους βουλιάζουμε.

Ήρθε η ώρα να μου δώσετε το χέρι

και να μου γδάρετε το λίγο φως που προφταίνει

   να πιάσει μια τρύπα έτσι όπως κλείνει

και να μου σκοτώσετε τούτη τη λέξη την κακιά

   που πάω να χώσω στις στεριές που λειώνουν τώρα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.