ΤΙΜΩΡΙΕΣ

 

RAFAEL ALBERTI

 

ΤΙΜΩΡΙΕΣ

 

Εκεί που κόλποι και όρμοι αιμάτων,

έχοντας πήξει από άστρα νεκρά και εκδικητικά,

πλημμυρίζουν τον ύπνο, τα όνειρα.

Εκεί όπου κόποι και όρμοι αιμάτων

καταπατούν των κλινών την πλεύση

και στα δεξιά του κόσμου ξεχασμένος πεθαίνει άγγελος.

Εκεί που γεύονται οι άνεμοι θειάφι

και τα νυχτερινά στόματα οστά, γυαλί και σιδερόσυρμα.

Ακούστε με.

 

Δεν ήξερα πως οι πόρτες άλλαζαν θέση,

πως οι ψυχές μπορούσανε να κοκκινίσουνε από τα

  σώματά τους,

και ούτε πως το φως στο τέρμα της σήραγγας τον

  θάνατο έφερνε.

Ακούστε με κι άλλο.

 

Να φύγουν θέλουν όσοι κοιμούνται.

Ετούτοι οι τάφοι της θάλασσας όμως έχουν λασκάρει,

ετούτοι οι τάφοι που ανοίγονται από εγκατάλειψη και

  κόπωση των ουρανών

καθόλου σταθεροί δεν είναι

και η κάθε αυγή σκοντάφτει σε όψεις παραμορφωμένες,

Ακούστε με κι άλλο. Υπάρχουν κι άλλα.

 

Υπάρχουν νύχτες όπου οι ώρες πετρώνουν στα διαστήματα,

όπου δεν πάνε παρακάτω οι φλέβες,

και οι σιωπές υψώνουν αιώνες και θεούς μελλοντικούς.

Μι’ αστραπή ανακατεύει τις γλώσσες και κλονίζει τα λόγια.

Τις γκρεμισμένες σφαίρες σκεφτείτε

στις ξερές τροχιές των ακατοίκητων ανθρώπων,

στις βουβές χιλιετίες.

Κι άλλα, υπάρχουν κι άλλα. Ακούστε με.

 

Τα σώματα φαίνεται ότι δεν είναι εκεί που ήσαν,

ότι το φεγγάρι παγώνει που το κοιτάζουνε

και ότι κάποιου παιδιού το κλάμα τους αστερισμούς

  παραμορφώνει.

Μουχλιασμένοι ουρανοί μάς οξειδώνουν τα έρημα μέτωπα,

εκεί όπου κάθε στιγμή θάβει το ανώνυμο πτώμα της.

Ακούστε με, για τελευταία φορά ακούστε με.

 

Γιατί πάντα υπάρχει μια τελευταία φορά ύστερ’ απ’ των

  οροπεδίων την πτώση,

ύστερ’ απ’ την έλευση του ψύχους σε παραμελούμενα όνειρα,

ύστερ’ απ’ του θανάτου τα σωριάσματα επάνω στον σκελετό

  του τίποτα.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.