ΣΥΝΝΕΦΑ

 

JORGE LUIS BORGES

 

ΣΥΝΝΕΦΑ

 

1

Μα δεν θα υπάρξει πράγμα που να μην πεις και εκτιμήσεις

ως σύννεφο. Οι καθεδρικοί ναοί για δες και μέτρα,

που κρύσταλλα έχουν βιβλικά και από βαριά είναι πέτρα,

νέφη είναι, και θαν τους γκρεμίσει ο χρόνος. Όμοια επίσης

και η Οδύσσεια αλλάζει σαν τη θάλασσα: άλλον έχει αγέρα

κάθε φορά που τη διαβάζουμε. Μια λάμψη πέφτει

της όψης σου, κι αμέσως βλέπεις άλλην στον καθρέφτη·

και αμφίβολος λαβύρινθος κυλάει η κάθε ημέρα.

Είμαστε αυτοί που φεύγουνε και πάνε. Και τα νέφη

τα πολλαπλά, που λειώνουνε στο λιόγερμα, είναι ωσαύτως

η εικόνα μας η διαλυόμενη ακαταπαύτως.

Το ρόδο έν’ άλλο ρόδο γίνεται που αυτό το τρέφει.

Σύννεφο είσαι· είσαι θάλασσα· είσαι λήθη και είσαι χάση·

αλλά είσαι και άλλος ένας: είσαι αυτός που εσύ έχεις χάσει.

 

2

Όρη ήρεμα μετακινούνται, στου αέρα παν τη μέση·

και οροσειρές από ίσκιους τραγικές τραβούν κοντά τους

τη μέρα ν’ αμαυρώνουνε. Είναι νέφος τ’ όνομά τους·

και σχήματα παράξενα να παίρνουν τους αρέσει.

Ο Σαίξπηρ παρατήρησε ένα νέφος που του εφάνη

ότι είναι δράκος. Είναι σύννεφο μιανής εσπέρας

που αστράφτεις εντός του λόγο καίγοντας σαν φως της μέρας –

και την πορεία του έπειτα πορεία δική του κάνει.

Τί ’ναι τα σύννεφα; Αρχιτεκτονήματα πεδίου

της τύχης. Απ’ ανάγκη ο Θεός τα εσκόρπισε στη μέση

λέω, προκειμένου το άπειρο έργο Του να επιτελέσει

και νά ’ναι νήματα μπλεγμένα σκοτεινού σχεδίου.

Το σύννεφο μπορεί στη ματαιότητα να μοιάζει

μα και να ξεπερνά τον άνθρωπο που το κοιτάζει.

 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.