ΝΙΚΟΣ ΚΑΣΣΙΟΣ: ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ
Καλό είναι εδώ πέρα το εντευκτηριάκι [το Facebook], αλλά η διά ζώσης επικοινωνία ήταν, είναι και θα παραμείνει αναντικατάστατη. Τα πλήκτρα, όσο κι αν μας εξυπηρετούν, δυσκολεύονται να εγγυηθούν την απόσταση του άδολου επαίνου από την κολακεία, της φιλικής διαφωνίας από την έριδα, της επιμελημένης έκφρασης από την επίδειξη. Γι’ αυτό... όσο μπορώ πιο σύντομα: Το «Βιργιλίου θάνατος» του Hermann Broch, όπως το μετέφερε στη γλώσσα μας ο Γιώργος Κεντρωτής, απαιτεί από τον επίδοξο αναγνώστη του καλά ελληνικά ˙ εάν δεν τα βρει, θα κλειστεί στο σκληρό του κέλυφος, και ο αγοραστής του θα μετανιώσει που δεν επένδυσε τα χρήματά του στο «Φυτρώναν άγρια σέλινα τα βράδια μας τ’ ασέληνα» (μυθιστόρημα). Αλλά, όταν λέω «καλά ελληνικά», εννοώ και τα των αρχαίων προγόνων και τα των χριστιανών πατέρων και τα της δημοτικής μούσας και τα των λογίων και τα της πιάτσας και τα του Κάλβου και τα του Σκαρίμπα. Και τέτοια ελληνικά δεν πρόκειται να μάθει ποτέ κανείς, εάν συστρατεύεται είτε με αυτούς οι οποίοι, ακούγοντας ότι η ελληνική λαλιά έχει υπερβεί τις τρεις χιλιετίες ζωής, αισθάνονται να προελαύνει το επάρατο συντηρητικό πνεύμα, και ξιφουλκούν αρειμάνιοι, μπας και κερδίσουν κάνα αγωνιστικό ένσημο, είτε με εκείνους οι οποίοι, βλέποντας τους πρώτους σε θέσεις μάχης, αντιξιφουλκούν αρειμανιότεροι, για να μην παραδοθούν τα άγια τοις κυσίν – εντάξει, ακουστά το έχουμε κι ελόγου μας ότι η γλώσσα είναι πόλεμος, αλλά ηρακλείτειος, όχι τέτοιος που νομίζουν οι ως άνω στρακαστρούκες. Εν πάση περιπτώσει, εγώ δεν είμαι σίγουρος για το ποια ελληνικά ξέρω –αν ξέρω–, αλλά είμαι σίγουρος ότι βρήκα το ρήμα «αηδονίζω» με τη σημασία «ανακατεύω», απ’ όπου ο «αηδόνισος», το εργαλείο με το οποίο ανακάτευαν στο χωριό μου τον χόντρο (ήξερα μόνο τη σημασία «τραγουδώ, μιμούμαι το αηδόνι»), και είμαι σίγουρος ότι βρήκα και το «σάματι» του συγχωρεμένου του πατέρα μου. Εάν τυχόν βρήκα και κατιτίς άλλο, να μένει, διότι καλό είναι εδώ πέρα το εντευκτηριάκι αλλά κτλ. Καλό μήνα κιόλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου