ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ

(Σοφοκλής, «Ηλέκτρα», σττ. 185-192)

Γυναίκες μυκηναίες, λέτε πως ο χρόνος

είν’ ευμαρής θεός, καλοσυνάτος. Όχι,

δεν είναι! – και το ξέρω εγώ, σ’ αυτή την κώχη

εδώ. Τις πάμφωτες ριπές των άστρων μόνος

τις γεύεται ο ασυντρόφευτος δικός μου πόνος:

ανύμφευτη, άτεκνη, ταλαίπωρη όντας τό ’χει

η μοίρα μου δεινά να βγουν να μ’ εύρουν λόχοι

και λόχοι, και από του έρωτα όλως επιμόνως

να αιμορραγώ τα βέλη. Και έποικος οικίας

βασιλικής είμαι, όπου οι ηδονές διαρκώς γιορτάζουν

ανοίκεια, ενώ για μένα ουδέποτε ο Λοξίας

της λύρας του δεν έθιξε τα νεύρα. Στάζουν

εντός μου αρρήτως οι χαρές· σε κρύα λέκτρα

πενθεί για πάντα, ω δέσποινες καλές, η Ηλέκτρα.