Η ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

Η ΓΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

(Σοφοκλής, «Φιλοκτήτης», σττ. 501-506)

            στον Αντώνη Ζήβα

Ω ζοφερή εσύ, κι αόρατη μες στη ζωή μου

–με φρεναπάτες ζαλωμένη– παρουσία

που τους γκρεμούς για κήπους και την ακρισία

για λογισμό εμφανίζεις, ζεις στην ύπαρξή μου,

στου Φιλοκτήτη ζεις το κτήμα, και δική μου

για πάντοτε έχεις γίνει, και περιουσία

και μοίρα: είσαι άβυσσος που χαίνει, και θυσία

ζητάς τον εαυτό μου, την κατάργησή μου.

Τη γεύομαι την άβυσσό μου, κι έχει γεύση

γλυκιά στη συμφορά, στυφή στον όλβο και στη

χαρά μου εντός. Ναι, ναν τη νιώθεις πρέπει. Δες τη

κι εσύ με βλέμμα ξάστερο, σαν θα σου γνεύσει.

Να γρηγορείς! – στην ευτυχία να διαβάσεις

το αντίθετό της· και ήρεμος νά ’σαι, αν τη χάσεις.