ΤΟ ΛΕΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΝΕ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΤΟ ΛΕΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΝΕ

(Ευριπίδης, «Ιφιγένεια η εν Αυλίδι», σττ. 1249-1252)

Πατέρα, σ’ τό ’πα και πιο πριν: ηδύ γαρ το φως –

γλυκό είναι  να το βλέπεις· νά ’χεις, λές, μακάρι

και χίλια μάτια, για να του τρυγάς τη χάρη

την πάγχρωμη και την παμποίκιλή του ευστρόφως,

και να μην την χορταίνεις. Όμως τώρα ζόφος

με περιβάλλει κι έρεβος, για να μου πάρει

το φως, σε τάφο ναν το ρίξει, κι όλοι οι φάροι

του νου μεμιάς να σβήσουν, και ο δικός μου ο ψόφος

να γίνει ο γνόφος της ουσίας. Ναι, πατέρα,

εγώ, η Ιφιγένειά σου, σου μιλώ – ναι, η κόρη

που δεν θα ζήσει τη ζωή της που εκαρτέρα…

Και δεν υπάρχει θάνατος καλός! Αγόρι

ποτέ δεν θά ’χω να φιλήσω εγώ… Τα φύλλα

μου λέν: γλυκιά η ζωή, κι ο θάνατος μαυρίλα…

            Τα φύλλα των δεντριών μού λεν και ξαναλένε

            πως θαν το πει και κάποιος Σολωμός – και κλαίνε…