ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΜΕ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

[ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΜΕ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ]

(απόσπασμα)

(…) Είναι όμορφα με το φθινόπωρο. Ανασαίνω. Ο ήλιος χάνει

τη δεσποτεία του, την τρομερή έπαρσή του. Τα πάντα ημερεύουν·

τα πάντα επιστρέφουν στον εαυτό τους, τόσο που λέω

μην είναι ο θάνατος ο πιο αληθινός εαυτός μας. Το άστρο της εσπέρας

ανατέλλει πολύ πιο ψηλά, κρυστάλλινο, διάφανο· μαρμαίρει

ευοίωνο πάνω απ’ το μαύρο δάσος, σαν μια ελάχιστη

σταγόνα πεντακάθαρο νερό, αχτινοβολώντας

πολύ κοντά, σαν κολλημένο στο τζάμι του παράθυρου και ταυτόχρονα

απέραντα μακριά, – μια λευκή λάμψη, ένα δάκρυ

διυλισμένο, όλο διαύγεια, ανεξαρτησία κ’ ευφρόσυνη ματαιότητα –

μια σιωπηλή, βαθειά βεβαιότητα του τέλους και του πάντα. (…)

Από το έργο: «Περσεφόνη» (1965-1970).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Τέταρτη διάσταση», Κέδρος, Αθήνα 1979 (8^η έκδοση), σσ. 202-203.