ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, 1

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, 1

ΣΕΞΤΟΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, Προς μαθηματικούς, VII 132 

Τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον· γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε ἀπείροισιν ἐοίκασι, πειρώμενοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιούτων, ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει· τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.

Παρ’ όλο που ο λόγος τούτος ανέκαθεν υπήρχε και υπάρχει,  πάντοτε ασύνετοι γίνονται οι άνθρωποι και δεν τον καταλαβαίνουν – ούτε προτού τον ακούσουν ούτε αφού τον ακούσουν πρώτη φορά· κι ενώ όλα γίνονται σύμφωνα με τον εν λόγω λόγο, οι άνθρωποι μοιάζουνε νά ’ναι άπειροι, κι ας έχουν πείρα και από λόγια και από έργα παρόμοια μ’ αυτά που εγώ διηγούμαι και εξηγώ, έχοντας μάλιστα διακρίνει το καθετί σύμφωνα με τη φυσική συναρμογή του ως πράγματος και λέγοντάς το όπως είναι· μα όλοι οι άλλοι άνθρωποι λησμονούν τί κάνουν όντας ξύπνιοι, και δη με τον ίδιο τρόπο ακριβώς που ξεχνούν και στον ύπνο τους όσα έχουν κάνει. 

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.