ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ

ΕΙΣ ΑΘΗΝΑΣ

(Ευριπίδης, «Ηρακλής μαινόμενος», σττ. 1313-1339 και 1422)

            στον Abel Robino

Εγώ, Ηρακλή, ο Θησέας, θα σου πω πως πρέπει

τη Θήβα απαραιτήτως πίσω σου ν’ αφήσεις·

να εγκαταλείψεις τους οικείους σου· να σβήσεις

δια της φυγής το μίασμά σου. Τί αμφιρρέπει η

καρδιά σου εδώ κι εκεί; Για πες τί σε αποτρέπει

να ρθεις μαζί μου στην Αθήνα, να γνωρίσεις

τεμένη και ιερά και τα χέρια να εξαγνίσεις

που εσφάξαν τα παιδιά σου; Στο άστυ μου διαπρέπει

ο λόγος, και γι’ αυτό άκου με καλά – άκουσέ με!

Εκτός κι αν ψεύδονται οι αοιδοί, εμείς να λέμε

δε μάθαμε πως όχι μόνον οι θνητοί, μα

και οι θεοί, οι αθάνατοι, πολλάκις έχουν κάνει

εγκλήματα; Τους πιάνει λύσσα; Πες, τους πάνει,

αλήθεια, κάτι; Θεοί είναι – τους θεούς εσαεί τίμα!

  Να μας τιμούν κι αυτοί σαν φίλους, κι όσα οφέλη

  ποθούμε, ας μας τα δίνει η Αθηνά, αν το θέλει.