ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΚΑΘΑΥΤΟ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ


ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΚΑΘΑΥΤΟ

(Ευριπίδης, «Ορέστης», σττ. 126-131 και 301-306)

            στον César Cantoni

Ηλέκτρα αγαπημένη, σε άκουγα πριν λίγο

(απ’ του ύπνου μέσα τις σκϊές) να λές της φύσης

κακά τα δώρα ότ’ είναι, μα και ωραία επίσης

ανάλογα ποιος τα κατέχει. Δεν σου ανοίγω

κουβέντα φιλοσοφική, δεν κάνω τρύγο

ιδεών. Για την Ελένη εσύ η ίδια να μιλήσεις,

τί σκύλα που ’ν’ να πεις, μα δίχως να μισήσεις

το κάλλος καθαυτό. Σε βλέπω εδώ και σμίγω

πανέμνοστον τον έρωτα και τη γυναίκα

την ερατή, την ποθητή απ’ όλους τους άντρες

που’ ν’ άντρες, κι εσύ είσαι ωσάν γυναίκες δέκα.

Να πας να κοιμηθείς, να γείρεις – η ώρα επέστη.

Λουτρό να κάνεις πρώτα και να βάλεις χάντρες

τη χάρη να διαστίξεις – για τον Ορέστη.

  Και να με δεις να γίνομαι μες στ’ όνειρό σου

  και φίλος και πατέρας, πέρ’ απ’ αδελφός σου.