ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ ΠΕΤΡΑΡΧΗΣ

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

ΣΟΝΕΤΤΟ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΠΕΤΡΑΡΧΗ

(με ομοιοκαταληξίες προσυμφωνημένες)

Λάουρα ίσον Δάφνη... Άλλου ποιανού οι σκοποί, έτσι, την ψυχή

θλίβουν, αν μη τα μινυρίσματα του Υμνωδού Εκείνης;...

(Σκοποί όπου κλείνουν αιώνων πέντε ζωή και όπου διακρίνεις

ιστορημένα μύχια πάθη – πέλαγο, βροχή!...)

Τον φέρνει ο νους μου να βαδίζει σκεφτικός... Παχύ

στα πόδια του λιβάδι ασφόδελοι και τση γαλήνης

βιολέτες... Μόνο η Δάφνη ήταν γι’ αυτόν... Κι αν τες συγκρίνεις,

ούτε Ρόζα και ούτε Κρινιώ φτουράν εδώ... Αντηχεί

δε ο στίχους του και, μέσα, νιώθω ανέγνωρη λαχτάρα,

και όσο κι αν είν’ το είναι μου αδρό... μιλάει!... και αναστενάζει!...

ως απόκριση στην πολλά τερπνή αρμονία... Και, έτσι, άρα,

τον Υμνωδό για να εξυμνήσω δεν μου αρκούν οι τόνοι.

Ψελλίζει ο νους θαμάσματα με των νηπίων το νάζι

και γλύκασμα πολύπηκτο τα στήθη μου μαργώνει.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

******************

IN LODE DEL PETRARCA

(Con rime obbligate)

Quai carmi così forte i cuori stringono

Come quei del cantor di Laura ?

Carmi onde il quinto secolo or s’innaura,

Che i più occulti dell’alma affetti pingono.

I miei pensier meditabondo il fingono

Girne sugli asfodilli e la centaura ;

Di Laura pensa sol, nè da Rosaura

Nè da Fille i suoi rai martoro attingono.

Quando suonan suoi versi, ignoto un fremito

Ti senti in cuore, ed ogni alma più solida

Risponde all’armonia cara con gemito.

Per dar laude al cantor gli accenti mancano :

Ammirando la mente si fa stolida

E di dolcezza gli affetti si stancano.