ΗΔΥΠΑΘΕΙΑ

ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ (1905-1932)

ΗΔΥΠΑΘΕΙΑ

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά

σελήνη στα μεσούρανα εκαρφώθη.

Είναι η καρδιά μου, που άφησαν οι πόθοι,

μια γλύκα θηλυκιά.

Είναι βαθιά σιωπή· ο ηδονικός

κάματος αναπαύει πια τα γύρω,

χαϊδευτικά με αγγίζει όλο το μύρο

Κι η ζέστα της σαρκός.

Ψυχή μου, αλήθεια; κι όπως προχωρώ

Δε με βαραίνει φόβος, σκέψη ολίγη;

Ω! ας μη μιλούμε κι έχουμε διαφύγει

τον άγρυπνο φρουρό.

Στην τρυφερότη που έπνευσε, ξανά

κρυφαναθρώσκει ολόβαθα η ορμή μου,

κι απ’ τη θερμότη εθάρρεψε η ψυχή μου

και μέλπει σιγανά:

«Γλυκιά που είν’ όλα εκεί! σε μυστική

συνένωση, να λέμε και να λέμε,

με το χρυσό σου αγκίστρι ψάρεψέ με,

σελήνη ερωτική».

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά

η πλάση απ’ την αγάπη αποκαρώθη.

Ζητά η καρδιά, που σίμωσαν οι πόθοι,

Μια ζέστα θηλυκιά.

Από το βιβλίο: «Μίνως Ζώτος, Μια παρουσίαση από τον Τάκη Καρβέλη», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000, σελ. 58.