Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

ΗΔΥΠΑΘΕΙΑ





ΜΙΝΩΣ ΖΩΤΟΣ (1905-1932)


ΗΔΥΠΑΘΕΙΑ

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά
σελήνη στα μεσούρανα εκαρφώθη.
Είναι η καρδιά μου, που άφησαν οι πόθοι,
μια γλύκα θηλυκιά.

Είναι βαθιά σιωπή· ο ηδονικός
κάματος αναπαύει πια τα γύρω,
χαϊδευτικά με αγγίζει όλο το μύρο
Κι η ζέστα της σαρκός.

Ψυχή μου, αλήθεια; κι όπως προχωρώ
Δε με βαραίνει φόβος, σκέψη ολίγη;
Ω! ας μη μιλούμε κι έχουμε διαφύγει
τον άγρυπνο φρουρό.

Στην τρυφερότη που έπνευσε, ξανά
κρυφαναθρώσκει ολόβαθα η ορμή μου,
κι απ’ τη θερμότη εθάρρεψε η ψυχή μου
και μέλπει σιγανά:

«Γλυκιά που είν’ όλα εκεί! σε μυστική
συνένωση, να λέμε και να λέμε,
με το χρυσό σου αγκίστρι ψάρεψέ με,
σελήνη ερωτική».

Είναι βαθιά μεσάνυχτα, γλυκιά
η πλάση απ’ την αγάπη αποκαρώθη.
Ζητά η καρδιά, που σίμωσαν οι πόθοι,
Μια ζέστα θηλυκιά.



Από το βιβλίο: «Μίνως Ζώτος, Μια παρουσίαση από τον Τάκη Καρβέλη», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000, σελ. 58.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου