ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

EDGAR ALLAN POE

ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ

Χρόνια πολλά περάσαν από τότε
σ’ ένα βασίλειο, δίπλα στο γιαλό,
που κάποια κόρη ζούσε, τ’ όνομά της
ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ, θα τόχετε ακουστό.
Κι η κόρη αυτή μονάχην είχε σκέψη
να μ’ αγαπά και να την αγαπώ.

Είμαστε ακόμα δυο μικρά παιδάκια,
σ’ ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό:
Μα ήταν τρανή η αγάπη που αγαπιόμαστε –
η ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ κι εγώ, στον ουρανό
τα φτερωμένα σεραφείμ, που μας ζηλεύανε,
μας κοίταζαν με μάτι φθονερό.

Κι ήταν γι’ αυτό –περάσανε πια χρόνια–
που στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό
κατέβηκε απ’ τα νέφη στην ωραία μου
ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ, ψυχρό, θανατερό,
τ’ αγέρι κι οι μεγάλοι συγγενήδες της
τη πήραν και μ’ αφήσαν μοναχό,
σ’ ένα μνημούρι μέσα να την κλείσουνε
μες στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό.

Οι αγγέλοι, που δεν είχαν τη δική μας
την ευτυχία, ζηλέψαν και γι’ αυτό –
Ναι! και γι’ αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι
μες στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό),
τ’ αγέρι από τα νέφη κάποια νύχτα
κατέβηκε ψυχρό, θανατερό,
και μ’ άρπαξε τον ώριο θησαυρό.

Κι από των πιο σοφών και πιο μεγάλων
η αγάπη μας τρανότερη πολύ
κι ούτε οι αγγέλοι πάνω στα ουράνια
κι ουτε οι δαιμόνοι κάτω απ’ το βαθύ-ν
ωκεανό μπορούνε τη ψυχή μου
να τη χωρίσουν διόλου απ’ τη ψυχή

της ωραίας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.

Γιατί ποτέ δε βγαίνει το φεγγάρι,
χωρίς ονείρατα γλυκά να μου κρατεί
της ωραίας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Και πάντα, όταν προβάλλουνε τ’ αστέρια,
νιώθω και πάλι τη ματιά τη λαμπερή
της ωραίας μου ΑΝΝΑΜΠΕΛ ΛΗ.
Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,
συντρόφισσα μου, αγάπη μου ακριβή
μέσα στον τάφο, δίπλα στην ακτή,
που του πελάου το κύμα αντιλαλεί.

Μετάφραση: Κώστας Παπαδάκης.

Από το βιβλίο: Κώστας Α. Παπαδάκης, «Μια ζωή με την ποίηση», Εκδόσεις Αλκαίος, Αθήνα 1975, σελ. 74-75.

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η SARAH JAROSZ: ANNABELLE LEE