BERTOLT
BRECHT
ΔΙΟΤΙ ΟΠΩΣ ΣΤΡΩΝΕΙΣ
Η μάνα μου μια μέρα, αγαπητοί μου κύριοι,
μου πέταξε στα μούτρα τούτα ’δώ τα λόγια:
«Κακό θε να ’χεις τέλος – σε κανά μπουρδέλο·
Και το χειρότερο: σε τίποτις υπόγεια»!
Ναι, λόγια τέτοια, σαν κι αυτά, εύκολα τα λες.
Κι εγώ σας λέω πως τ’ αφτί μου δεν ιδρώνει·
στο χέρι εμένανε κανείς σας δεν με βάνει!
Και τί θα γίνω εγώ, εντάξει, θα το δούμε.
Δεν είναι ζώο ο άνθρωπος – δεν είν’ χαϊβάνι!
Διότι όπως στρώνεις, φυσικά έτσι και κοιμάσαι.
Κανέναν δεν θα βρεις για να σε σπλαχνιστεί.
Μα αν κάποιος θα τραβάει κλωτσιές, εγώ θε νά ’μαι·
και αυτός που θα τόνε κλωτσάνε θά ’σαι εσύ.
Ο φίλος μου μια μέρα, αγαπητοί μου κύριοι,
μου πέταξε στα μούτρα μια κουβέντα τέτοια:
«Το πάν στη γη είναι η αγάπη, να το ξέρεις»·
Κι ευθύς καπάκι: «Του αύριο μη ζητάς τα αίτια».
Ναι, η αγάπη! – λόγια σαν κι αυτά εύκολα τα λες.
Αλλά, όσο κάθε μέρα που περνάει, γερνάμε
εμείς και η αγάπη κίβδηλη είναι: μιά δεν πιάνει.
Τη λίγη μας ζωή να τη χαρούμε πρέπει!
Δεν είναι ζώο ο άνθρωπος – δεν είν’ χαϊβάνι!
Διότι όπως στρώνεις, φυσικά έτσι και κοιμάσαι.
Κανέναν δεν θα βρεις για να σε σπλαχνιστεί.
Μα αν κάποιος θα τραβάει κλωτσιές, εγώ θε νά ’μαι·
και αυτός που θα τόνε κλωτσάνε θά ’σαι εσύ.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου