ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ

EDITH SITWELL (1887-1964)

ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ

Βάδιζαν στο πράσινο δάσος, και χιόνια άταχτα, μαλακά, ανάερα,

πέφτανε πάνω στα μαλλιά τους, άγγιζαν τα χείλη τους

στ’ αθάνατα μονοπάτια, στη λαμπερή απριλιάτικη γη.

«Δες, ο Αλντεμπαράν, η απερίσκεπτη Κασσιόπη

κι’ ο Σείριος ζηλεύουν το λευκό σου χέρι –

ο Ωρίων, μ’ εξαπλούς ήλιους και μεγάλα νεφελώματα,

ο Προκύων κι’ ο Βέγας κι’ ο Αλταΐρ, ο παραλλακτικός συρμός

των απλανών αστέρων που θά ’λεγες πως πέφτουν να σε

  χαιρετήσουν.

Ενώ τα πλανητικά συστήματα και των κλαδιών τα χιόνια

τραντάζονται απ’ τα γέλια βλέποντας τις παλιές

του κόσμου ανοησίες πως τάχατες η καρδιά θα παγώσει.

Κι’ οι δροσοσταλίδες που έπεσαν απ’ τα κλαδιά κι’ απ’ τα

  λευκά λουλούδια

είναι νέοι κόσμοι που ξεχύνονται ο ένας στον άλλο, τα είναι τους

είν’ ένα, στα πράσινα μονοπάτι, στη λαμπερή απριλιάτικη γή.»

Μετάφραση: Ηλίας Κυζηρράκος.

Από το βιβλίο: Ήντιθ Σίτγουελ, «Ο ίσκιος του Κάιν και άλλα ποιήματα», μετάφραση Ηλία Κυζηράκου, Αθήνα 1971, σελ. 34.