ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

BERTOLT BRECHT

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ

Μες στη ζωή έρχονται στιγμές που είμαστε δεμένοι,

καθώς μπροστά μας μι’ αδυσώπητη ανάγκη στέκει:

ή κάνουμε ό,τι μας προστάζει η λογική ή μας μένει

να πάμε εκεί που μας τραβάει το πάθος μας, παρέκει.

 Να σπάσει πάει το στήθος μας από αίσθησες που χώνουν

 κενά δαιμόνια στον φτωχό τον νού μας. Και φυσάνε

 μαζί όλοι οι ούριοι άνεμοι και τα πανιά φουσκώνουν –

 το πλοίο όμως δεν ρωτάει «πού πάω;»: απλώς αυτοί το πάνε.

Από τί στόφα είσαι, αδελφούλα μου, αχ, εσύ φτιαγμένη

Και αφήνεσαι στο πάθος σου να σε βουρκοκυλήσει;

Τί απ’ την αιδώ και από την περηφάνια σού απομένει;

Μην τα ρωτάς, αν έστω μια φορά έχεις αγαπήσει!

 Τον άντρα της ακολουθεί ανερώτηγα η ελαφίνα·

 τον λιόντα η λιονταρίνα – έτσι τό ’χει ορίσει η φύση.

 Και τον καλό της η γυναίκα που αγαπά θα εκίνα

 πιστά ώς την άκρη του ντουνιά να τον ακολουθήσει.