Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑΣ

Ο διάβολος διδάχτηκε
Ένα παιχνίδι απατηλό
–Του ταπεινού–
Λέει πως είν’ το τίποτα
–Μια τρύπα–
Μεταμορφώνεται σε πύρινο Μηδέν
Μουνούχος φύλακας στο στόμιο
της γυναίκας.
Ο έρωτας περνάει από
τη σήραγγα
Κάτι φοβάται
Είναι σκοτάδι πάει ψηλαφητά
Ο διάβολος μετράει τα χτυπήματα
Γελάει και βουίζουν τα τοιχώματα
Το γέλιο μοιάζει μουγκρητό
Καθώς φοράει πορφύρα από κραυγές
Μπαίνοντας βγαίνοντας
Να φέρει
τα χρειώδη.

Στο τέλος γίνεται Εγώ,
Πετάει μικρά φτερά
Κουρνιάζει κάπου χαμηλά
Και κλαίει.
Στο τέλος γίνεται Αυτός,
Σπάζει τις μήτρες του ορατού
Θυμάται τη χαρά
της δύναμης
Φουσκώνει, υψώνεται
Χειροκροτεί με σιδερένια δάχτυλα
Ουρλιάζει.

Από το βιβλίο: Αντώνης Φωστιέρης, «Ποίηση, 1970-2005», Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2008, σελ. 138-139.