ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

FEDERICO GARCÍA LORCA

ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Τί πόνος, αχ, τί πόνος νά ’χεις

τους στίχους σου αφημένους πέρα

στην άκρη των παθών, τον νού σου

απ’ τα μελάνια λερωμένον!

Τί πόνος είναι, αχ, να μην έχεις

το αφάνταστο πουκαμισάκι

του ανθρώπου του ευτυχούς: το δέρμα

το μαυρισμένο από τον ήλιο!

(Στην περιφέρεια των ματιών μου

γυρνούν γραμμάτων παρεούλες.)

Τί πόνος, αχ, και πώς πονάει ο

παλιός των ποιημάτων πόνος,

ο πόνος που δεν σταματάει

και γάργαρο νερό δεν ξέρει.

Τί πόνος, που με θρήνους πρέπει

τη λυρική τη φλέβα νά ’βρεις,

Τυφλή πηγή είναι αυτός ο πόνος

και μύλος που δεν βγάζει αλεύρι!

Τί πόνος είναι, αχ, να μην έχεις

τον πόνο να περνά η ζωή σου

επάνω απ’ τ’ άχρωμα χορτάρια

σε στράτα που πάει και δεν πάει!

Μα ο πιο βαθύς απ’ όλους πόνος

ο πόνος της χαράς μας είναι:

υνί είναι και το χώμα ανοίγει

τα δάκρυα να καρποφορήσουν!

(Σε χάρτινο λοφίσκο επάνω

το κρύο το φεγγάρι βγαίνει.)

Ω πόνε, της αλήθειας πόνε!

Του ψέματος ω πόνε, ω πόνε!

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.