ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
Ιδέα, πλάσμα της σκιάς, εσύ
Ωθείς τ’ ανθρώπινα, στο φως να βγουν
Αφηγούμενα τα πρόσωπά μας.
Νέα κι αφού γεράσεις αν κάποιος
Νους θα δώσει πίστη και ζωστεί για
Ηνία του δίκιο κι ορθή πράξη,
Στήριγμα βρει στη βαθιά μελέτη.
Κόσμε κυκεώνα που χωνεύεις
Αλήθεια και ψέμα, ειρήνη και
Πόλεμο, και πώς μετράς το αίμα;
Οικονόμος τέτοιος πώς γίνεσαι
Διάφορο σωστό να βγάλεις, τόσο
Ίδιοι που μοιάζουνε φίλοι κι εχθροί;
Συμβιβασμό ζητάς για του φτωχού
Το σπίτι που πάντα πρώτο χαλά.
Ράσο φορώντας άχαρο. Σε μια
Ιερή αγωνία «μακράν του
Αθυμήσαι» ζώντας ως το τέλος.
Σκότωσαν εν’ άγαλμα. Θυμάται
Η Ελλάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου