ΓΗ ΤΩΝ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΩΝ

PoE.TA.

ΓΗ ΤΩΝ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΩΝ

Ας έρθουν χίλιοι δικαστές να με διαμελίσουν

και το κορμί μου, τις ακτές, με σύρματ’ ας το ντύσουν!

Ας έρθουν κι άλλοι αφεντικοί, ας πάρουν τους καρπούς μου,

ας ροκανάν σαν ποντικοί! Κι άλλους, πολλούς εχθρούς μου

έχω φιλέψει με νησιά, με κάστρα, με παιδιά μου.

Βλέπεις, μεγάλη έχω καρδιά, το λεν τα σωθικά μου!

Δεν είμ’ εγώ σαν τους οχτρούς, τους ξένους τους προστάτες –

όσους περνούν κατά καιρούς απ’ τις στενές μου στράτες!

Είμαι μια μάνα γη θεών, κι απλόχερα χαρίζω

για νέκταρ αίμα γενεών! Με δάκρυ μου το σμίγω

και με καμάρι τραγουδώ πως λεύτερη θα μένω

μες στης ψυχής μου τον μυχό! Χαρά στον αντρειωμένο

που θα πιστέψει πως ποτέ δεν καταχτιέται η γη του!

Όσοι κι αν έρθουνε λησταί, θα βρει τη δύναμή του,

θα πολεμήσει, θα σταθεί σαν τ’ άξιο παλικάρι,

φρουρός στη μάνα τούτη γη! Κι εκείνη, με καμάρι

μέσ’ απ’ τον ρου των γενεών θα νιώθει περηφάνια

που η σειρά των Διγενών βγάζει ξανά φυντάνια!

Πάλι δικαίωση θα βρει! Θα τήνε στεφανώσει

κείνου τ’ Ακρίτα το παιδί, το αίμα του σαν δώσει!