ΣΟΝΕΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ

CHARLES BAUDELAIRE

ΣΟΝΕΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ

Μου λεν τα μάτια σου, τα σαν το κρύσταλλο καθάρια:

«τάχα για τί, ω αλλόκοτε ερωμένε, μ’ αγαπάς;»

– Να ’σαι όμορφη και σώπαινε! Η καρδιά μου που μονάχα

του αρχαίου του ζώου η αγνότητα δεν την οργίζει πια,

το σκοτεινό της μυστικό δεν θέλει να σ’ το πει,

λικνίστρα που το χέρι σου σ’ ύπνους βαθιούς με κράζει,

ουδέ το μύθος της που με τη φλόγα έχει γραφτεί.

Εχτρεύομαι το πάθος και το πνεύμα μ’ αηδιάζει!

Γλυκά ας αγαπηθούμε. Ιδέ μες στη σκοπιά του,

κρυμμένος ο Έρωτας, το φονικό του, ο δολερός,

τόξο τεντώνει. Πάντοτε είναι ίδια τ’ άρματά του:

κρίμα και φρίκη και χαμός! – Ω ωχρή μου μαργαρίτα!

Δεν είσαι σαν κι εμέ ένας ήλιος φθινοπωρινός,

Ω τόσο λευκή μου, ω τόσο ψυχρή μου Μαργαρίτα;

Μετάφραση: Κλέων Παράσχος.

Από το βιβλίο: Charles Baudelaire, «Εικοσιοκτώ ποιήματα», επιλογή – μετάφραση Κλέων Παράσχος, Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σελ. 93.

****************

SONNET D’AUTOMNE

Ils me disent, tes yeux, clairs comme le cristal :
«Pour toi, bizarre amant, quel est donc mon mérite ? »
– Sois charmante et tais-toi ! Mon coeur, que tout irrite,
Excepté la candeur de l'antique animal,

Ne veut pas te montrer son secret infernal,
Berceuse dont la main aux longs sommeils m'invite,
Ni sa noire légende avec la flamme écrite.
Je hais la passion et l'esprit me fait mal !

Aimons-nous doucement. L'Amour dans sa guérite,
Ténébreux, embusqué, bande son arc fatal.
Je connais les engins de son vieil arsenal :

Crime, horreur et folie ! – Ô pâle marguerite !
Comme moi n'es-tu pas un soleil automnal,
Ô ma si blanche, ô ma si froide Marguerite ?