ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Μαζεύει τις λέξεις, τις συνδέει, τις δοκιμάζει, – πιότερο θυμάται

παρά γνωρίζει, μ’ έναν τρόπο σα να ξεχνάει, μ’ έναν τρόπο

σαν ν’ ανασταίνει ωραίους νεκρούς, σαν ν’ ανασταίνεται ο ίδιος

μέσα σ’ εκείνον τον κήπο με τα ψηλά ηλιοτρόπια, με τ’ άγαλμα

κομμένο διαγώνια απ’ τον ίσκιο της μάντρας. Πάνω στο παγκάκι

μένουν λησμονημένα τ’ άσπρα γάντια της πυργοδέσποινας και το

  μικρό σακούλι

του νέου κηπουρού με τους ανθόσπορους. Κάτω απ’ αυτό το

  σακούλι

είναι ένα φύλλο χαρτί με το δικό σου ποίημα που ακόμη δεν

  τό ’γραψες. Και πάνω

πώς μεγαλώνει, θε μου, αυστηρή και φιλέρημη, η ολόχρυση

  εσπέρα.

                               Καρλόβασι, 14.VII.74

Από την ποιητική συλλογή: «Ρωγμή» (1974).

Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα, 1972-1974)», τ. ΙΑ΄, Κέδρος, Αθήνα 1993, σελ. 329.