ΝΑ ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΙΕΡΟΠΑΙΣ (1920-1945)


ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΚΥΛΟ

Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης, που πηγαίνει
στα πόδια των ανθρώπων και ποτέ του δεν γαυγίζει
μήτε δαγκώνει και γι’ αυτό ποτέ του δε χορταίνει
το ποθητό και δίχως πέτσα κόκκαλο, που ελπίζει.

Είναι ένας σκύλος ήσυχος, μικρούλης και φτωχός,
που απ’ τη σκυλίσια του ψυχή, για λάθος του νομίζει,
το ότι είναι σκύλος και πιο πολύ ότι είν’ μικρός.
Γι’ αυτό σαν τον κλωτσάνε δεν δαγκώνει ούτε γαβγίζει.

Είναι ένας σκύλος με ψυχή βαθιά χριστιανική,
που δείχνει ταπεινόφρονα ότι δεν έχει πονέσει,
που με την πράξη του αποχτά ευτυχία μοναδική,
μες στον παράδεισο των σκύλων μια μικρούλα θέση.

Μονάχα από τα «γήινα» τα δεινά του, λείπει, ακόμα,
κάτι, που την αγάπη του εαυτού του θα ξυπνήσει·
του λείπει μια γερή κλωτσιά, κατάμουτρα στο στόμα,
να θυμηθεί τα δόντια του, να ορμήσει να ξεσκίσει.



Από το βιβλίο: «Λευτέρης Ιερόπαις. Μια παρουσίαση από τον Γιώργο Μαρκόπουλο», Εκδόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 1999, σελ 21.