ΩΣΑΝ ΓΛΥΚΟΝ ΚΑΡΠΟ

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ


ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Στεκάμενα νερόφυλλα
στο νερό τρέμουν που κυλά·
στο μικροσταυροδρόμι
δε νύχτωσεν ακόμη.

Κ’ εγώ, που ωσάν γλυκόν καρπό,
κρατάω το χέρι που αγαπώ,
σφιχτό κ’ εμπιστεμένο
– κι εγώ, πού το πηγαίνω;

Και πού και ποιός να μου το πη
που όλα τριγύρω είναι σιωπή;
– σιωπή, και σβήνει η μέρα
στα σύννεφα του αγέρα

κ’ η γης βαθειά κ’ η γης μπροστά
λες και το εγώ της μελετά
και κλειεί, και σκοτεινιάζει
κι’ ο κόσμος δεν τη νοιάζει...

σιωπή –και πάει ώς την καρδιά
της γης η σκέτη η μυρουδιά.
– Εκεί, στο δέντρο πίσω,
πάμε να σε φιλήσω;

Και τί αν στο πω κι αν δεν σ’ το πω,
τέτοιες στιγμές, πως σ’ αγαπώ;
Κάλλιο ας χαρούμε, πέρα,
τα σύννεφα του αγέρα...

Λάμψη καμμιά, φωνή καμμιά.
Όλα είναι δρόσο κι ερημιά
κι’ όλα είναι φρέσκο χώμα.
Να σε φιλήσω ακόμα;




Από το βιβλίο: «Η χαμηλή φωνή. Τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς. Μια προσωπική ανθολογία του μανόλη Αναγνωστάκη», Νεφάλη, Αθήνα 1990, σελ. 158-159.