ΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΣΤΗ ΣΚΙΑ

TUDOR ARGHEZI (1880-1967)


Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΤΕ...

Η εποχή ποτέ δεν φάνταζε πιο ωραία
στην ψυχή που χαίρεται τώρα τη θανή.
Με χλωμό μετάξι ντύθηκεν η θέα
και με πλούσια ατλάζια νέφη κι ουρανοί.

Οι σωροί τα σπίτια μοιάζουνε με στάμνες
που ο βυθός τους κρύβει ένα κρασί πηχτό·
σε γαλάζιαν όχθη, πλάι σε καταρράκτες
που έχουμε απ’ το βούρκο τους όλοι πιει χρυσό.

Μαύρα ανεβαίνουν τα πουλιά στη δύση:
άρρωστος καρπίνος όπου, ξαφνικά,
πήρε προς τα πάνω γυμνός ν’ ατενίζει
στέλνοντας τα φύλλα του ψηλά.

Όποιος να θρηνήσει θέλει, όποιος να κλάψει,
ας έρθει ν’ ακούσει σκοτεινή λαλιά·
το βλέμμα στης λεύκας τον πυρσό να θάψει,
τον ίσκιο του μέσα στη δική της σκιά.


Μετάφραση: Βίκτωρ Ιβάνοβιτς.