ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ

Δ.Π. ΠΑΠΑΔΙΤΣΑΣ


ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ

Λάμνουν στο αίμα μας νεανικές φρεγάδες
Που φρεσκοπλένουν κάθε αυγή τον άνεμο
Πόσα πλατάνια ονειρευτήκαμε
Με το οξυγόνο της αγάπης
Πόσες κρήνες με αλλόφρονα μηνύματα
Να θρυμματίζονται στην αιχμή του ύπνου

Τα κεντημένα επιφωνήματα στα χέρια μου
Εχέμυθη λιτανεία των άστρων
Τα κλείθρα της γαλάζιας θύρας που άνοιξε
Παντού πουλιά με ανοιχτούς ύπνους
Πετούν τα φτερά τους

Διαλύθηκα σε πουλιά
Με το ένστιχτο του ανέμου
Χάθηκα στο χωρό της πλώρης
Που αντιφεγγούσε στα βαθειά νερά

Οι εσπερινοί περίπατοι στ’ αστέρια
Πέφτουν διαμάντια στην παλάμη της αυγής
Αγαπημένο πρόβλημα του στήθους μου
Εαρινό φτερούγισμα της ηλιαχτίδας
Που ράισες την ηρεμία της γης
Κι από τις πορφυρές ραγισματιές
Πετάγονται χίλια ουράνια τόξα.




Από το βιβλίο: Δ.Π. Παπαδίτσας, «Ποίηση», Εκδόσεις Αστρολάβος / Ευθύνη, Αθήνα 1997, σελ. 15.